Sri Lakshmi Narasimhar: 12/01/2013

Dec 28, 2013

short video upanyasam by Mukkur Sri Lakshmi Narasimhachariyar

Thanks a lot to Srikanth anna for sharing this.

Sri Mukkur Swamigal thirupathangale saranam

Sri Lakshmi Narasimhaya namaha

Dec 21, 2013

உபாசனா தெய்வம் ஒன்னோட பேசும். என்ன? புரிஞ்சுதா?

Liked this post very much from "sage of kanchi" facebook page....
I felt like any complaints, issue, happiness or whatever, just discuss with Sri Lakshmi Narasimhar.
FOR SURE HE WILL SHOW YOU RIGHT DIRECTION. HE WILL TALK WITH YOU.

https://www.facebook.com/groups/Periyavaa/permalink/573505186051281/

உபாசனா தெய்வம் ஒன்னோட பேசும். என்ன? புரிஞ்சுதா?

பெரியவாளுடைய இந்த அறிவுரை நம் எல்லோருக்கும் ஒரு சம்மட்டி அடி !

சிமிழி பிரஹ்மஸ்ரீ வெங்கட்ராம சாஸ்த்ரிகள் பெரியவாளுடைய அன்புக்கும் அபிமானத்துக்கும் ரொம்ப அருகதை உடையவர். அப்படியொரு அனுஷ்டானம் ! பெரியவாளிடம் பக்தி!

அவர் மறைந்ததும், அவருடைய பிள்ளைக்கு பால்யத்திலேயே ரெண்டு சன்யாசிகள் மூலமாக தேவி உபாசனை உபதேசிக்கப்பட்டது. பல ஆண்டுகள் உபாசித்தும் “உபாசனையில் வாக்கு, சரீரம் ரெண்டும் ஈடுபடர அளவு, மனஸ் ஈடுபட மாட்டேங்கறது. அதனால மனசுக்கு சாந்தி கெடைக்கவேயில்லை” என்ற இந்த உண்மையான எண்ணம் ரொம்ப வலுத்துக் கொண்டே போனது. பல வழிகளை கையாண்டும் ஒன்றும் பிரயோஜனமில்லை. பெரியவா மட்டுமே இதற்கு வழி காட்டமுடியும் என்ற நம்பிக்கையில் பெரியவாளிடம் வந்தார்.

கார்வேட் நகரில் ஒரு குளக்கரையில் அழகாக வேய்ந்திருந்த ஒரு சிறு கொட்டகையின் வாசலில் அமர்ந்திருந்தார். எத்தனைதான் அறிமுகம் இருந்தாலும், பூர்வர்கள் யார் யார் என்பதெல்லாம் தெரியாதது மாதிரி கேட்டுக் கொள்வார். நாம் இன்னாரது வம்சத்தில் வந்திருக்கிறோம் என்று சொல்லி அறிமுகப்படுத்திக் கொள்வதை அவர் மிகவும் விரும்புவதாக இருக்கும். இந்த உபாசகரும் தான் சிமிழி சாஸ்த்ரிகள் பிள்ளை என்று சொல்லிவிட்டு, தன் மனஸ் படும் கஷ்டத்தை சொல்லி, வழிகாட்ட வேண்டும் என்று வேண்டினார். அப்போது நடந்த சம்பாஷணை………..

“தேவி உபாசனை பல வர்ஷங்களா பண்ணிண்டு இருக்கேன். ஆனா, மனஸ் துளிகூட ஈடுபடலை. ரொம்ப உறுத்தறது. எனக்கு ஒரு வழி காட்டணும் பெரியவா”

“என்ன சொல்றே? அதனால என்ன தப்பு?”

“மனஸ் தனி வஸ்துவா இருக்கறதால, பூஜை முழுமையாகாத மாதிரி இருக்கு”

“அதுக்கு நா என்ன பண்ணறது?”

“மனஸ் ஈடுபட ஒரு வழி காட்டணும்”

“என்ன படிச்சிருக்கே?”

…………சொன்னார்.

“இத்தனை படிச்சும், ஒனக்கு விவேகமில்லே! ஒன் மனஸை நா திருத்த முடியாது”

“என்னாலேயே என்னை திருத்திக்க முடியலை. அதான் பெரியவாட்ட வந்தேன்”

“என்னை என்ன செய்ய சொல்றே?”

“மனஸ் சாந்தி அடையணும்”

“நீ என்ன பூஜை பண்றே?”

“அம்பாளை படத்துலேயும், விக்ரஹத்துலேயும், யந்த்ரத்துலேயும் பூஜை பண்ணறேன்”

“ரொம்ப சரி. படத்ல அம்பாள் இருக்கறதா நெனச்சுதான பூஜை பண்றே?”

“ஆமாம்”

“அப்போ…….இந்த கொறையைக் கூட அவகிட்டயே சொல்லியிருக்கலாமே? நெறைய படிச்சிருக்கே. படம், விக்ரஹம், யந்த்ரம்….ன்னு எல்லா எடத்துலேயும் அவ இருக்கறதா பூஜையும் பண்றே. ஆனா, ஒண்ணுலயும் ஒனக்கு பிடிப்போ, நம்பிக்கையோ இல்லை. அம்பாள் ஓங்காத்துலேயே, ஒன் பக்கத்துலேயே இருக்கறச்சே, ஒன் கொறையை அவட்ட சொல்லி அழத் தெரியலையே! இனிமே அவகிட்டயே சொல்லி அழு! இங்க வராதே. நான் என்ன பண்ண முடியும்?”

மிகவும் சூடாக பதில் வந்ததும், உபாசகர் விக்கித்து நின்றார். மனஸ் இந்த பேரிடியை தாங்கமாட்டாமல், கண்களில் ஜலம் முட்டி நின்றது. நமஸ்காரம் பண்ணிவிட்டு உத்தரவு வாங்கிக் கொள்ள யத்தனித்தார். அம்பாள் மனஸ் இறங்கினாள்………..

“ரொம்ப கோவிச்சுண்டுட்டேனா ! நீயே ரொம்ப ஆசையா அம்பாளை உபாசனை பண்றே! மனஸ் ஈடுபடலை..ன்னு ஒனக்கே தெரியறது. உபாசனை…ன்னா சமீபத்ல இருக்கறதுன்னு அர்த்தம். ஒனக்கு எப்பவுமே பக்கத்ல இருக்கறவள் கிட்டே ஒன்னோட கொறையை சொல்லாம, நீட்டி மொழக்கிண்டு எங்கிட்ட வந்தியே!….ங்கறதாலதான் கொஞ்சம் அப்பிடி ஒரைக்கறா மாதிரி சொன்னேன்.

இனிமே……….என்ன கொறையானாலும், எதுக்கும் அவளைத் தவிர வேற யார்கிட்டயும் சொல்லக் கூடாது ! நீ பூஜை பண்ற தெய்வத்துகிட்ட, அது அம்பாளோ, சிவனோ, விஷ்ணுவோ, பிள்ளையாரோ….யாரா இருந்தாலும் சரி, அவா கிட்டேயே கேட்டாத்தான் ஒன்னோட நம்பிக்கைக்கு ஏத்தா மாதிரி அனுக்ரகமும் கெடைக்கும். உன் உபாசனா தெய்வம் ஒன்னோட பேசும். என்ன? புரிஞ்சுதா?……..நம்பிக்கைதான் எல்லாம். அவளோட அனுக்கிரகம் ஒனக்கு நிச்சயமா உண்டு! கவலைப்படாதே…..க்ஷேமமா இரு!” என்று அபயஹஸ்தம் “கொடுத்தாள்” !

இனி ?…………. எனக்கென்ன மனக்கவலை? என் தாய்க்கன்றோ தினம் தினம் என் கவலை.

நான் ஆராதகன், இங்குதான் இருப்பேன் - ஸ்ரீ ருத்ரன்

Wish to share few lines from 1950 Sri Nrusimha Priya

Sri Rudran Aaradhikum Sri Ahobilam

பெரிய திருமொழி முதல் பத்து ஏழாம் திருமொழி

எட்டாம் பாசுரம்:
நாத்தழும்ப நான்முகனும் ஈசனுமாய் முறையால் ஏத்த
அங்கோர் ஆளரியாய் இருந்த அம்மானதிடம்
காய்த்த வாகை நெற்று ஒலிப்பக் கல்லதர் வேயங்கழைபோய்
தேய்ந்த தீயால் விண்சிவக்கும் சிங்கவேள்குன்றமே

விளக்கம்:
பிரமனும், சிவனும் நாக்கில் தழும்பு தெரிய எம்பெருமானுக்கு தோத்திரம் பண்ணிய இடம், வாகை மரத்தின் கிளைகள் சல சல என்று காற்றின் மிகுதியினால் ஓசை ஏற்படுத்திக்கொண்டும், மூங்கில்கள் வானளவு வளர்ந்ததனால் ஒன்றோடு ஒன்று உரசுவதால் உண்டான நெருப்பினால் ஆகாசம் சிவந்திருக்கப் பெற்ற சிங்கவேள்குன்றம் ஆகும்.

Dec 19, 2013

Sri Malolans Soulabhyam towards a muslim

Sri Malolan - Ahobilam

Once Sri Devanarvilagam Azhagiasingar was camping at Hyderabad for observing Chaturmasyam. The premises identified for hosting the Pontiff and his retinue was a beautiful property, with spacious accommodation, plenty of well water and peaceful environs ideal for Srimad Azhagiasingar’s anushttanams. HH liked the place very much and used to conduct Abhigama Aradhanam daily with his usual devotional fervour, attended by quite a big crowd. The locality however was predominantly muslim, though the accommodation itself was insulated from any such influences.

Among the daily congregation which assembled to have a glorious eye-full of Sri Malolan’s tiruvaradhanam by Srimad Azhagiasingar was a pious muslim of royal lineage. Attracted somehow by the Pontiff’s serene countenance shining with the light of wisdom and penance and also by the incredible beauty of Sri Malolan, the muslim watched daily from a distance, honouring the traditions of Sri Ahobila Mutt.

This went on for several days. The Chaturmasyam period was about to conclude. One day, the muslim gentleman made bold to approach Srimad Azhagiasingar through a kainkaryapara, with a request for the Pontiff to visit his (the muslim’s) residence and perform Malolan’s worship at his palatial house. It appeared that the gentleman was indeed of royal descent and very well endowed. Despite being a devout moslem, Sri Malolan and Srimad Azhagiasingar had made indelible impressions on his mind and he was eager to have them stay at his house, affording him a chance to worship both. Having informed himself about the Mutt’s travel plans, he also submitted that his residence at Begumpet was right on the way to Bombay and that he would be honoured if they did stay at his house for a week. He was prepared to bear all expenses of the stay, allot a separate and spacious house for Sri Malolan and His retinue and to keep his distance, without in any way hindering the religious observances of the Pontiff and others.

This request gave rise to a rather piquant situation. The gentleman was obviously overwhelmed by devotion to Sri Malolan and to His personal servitor. However, for Srimad Azhagiasingar or the Lord to stay at or even visit such a place would have been unprecedented and not in tune with Shastraic provisions. Hence, after due deliberation, the muslim gentleman was advised that his request could not be fulfilled. He went away, crestfallen but understanding the compulsions behind the decision.

Chaturmasyam came to an end the very next day and a day later, Sri Malolan’s camp was road-bound again, en route to Bombay. Sri Malolan was travelling in His palanquin, while some distance behind, Srimad Azhagiasingar was travelling in his own. Though the weather was fine when the travel commenced, shortly thereafter there was a severe cyclonic storm with a torrential downpour. The rain was so heavy that visibility was reduced to a few feet.

In the pell-mell, confusion and lack of visibility, the party got separated. Srimad Azhagiasingar and some of the kainkaryaparas lost their way, while Sri Malolan and His bearers continued on the same route till they realized that they were no longer with the main body of servitors. Not knowing what to do, they decided to take shelter in the portico of a huge house standing nearby, till the rains stopped.

At the other end, Srimad Azhagiasingar and his entourage were beside themselves with anxiety, not knowing the whereabouts of Perumal and people went different ways to locate the missing party. At length the rain stopped and Srimad Azhagiasingar too could locate and reunite with Sri Malolan, who had spent His time in the portico, sheltered from the torrential downpour.

By this time, the master of the house, who peeped out for ascertaining that the rain had stopped, found a large group of people in his portico. And when he found out the identity of the group, he came running down from the third floor and prostrated at the feet of Srimad Azhagiasingar from a distance. And the Pontiff was flabbergasted to realize that the house-owner was none other than the muslim, whose offer of hospitality had been declined earlier.

Tears ran down the Pontiff’s face when he realized the lengths to which Sri Malolan went to satisfy His devotees, with little regard to caste, creed, colour, economic or social status. Overcome by emotion, HH immediately performed a mangala haarati to Malolan, which the muslim gentleman witnessed from a distance. The muslim gentleman too was overwhelmed when he was told what had happened and it was with very great reluctance that he bade goodbye to the Lord and Srimad Azhagiasingar, who resumed their interrupted journey.

As the purport of what had happened slowly sank into their intellects, the kainkaryaparas were overawed at the divine will which made itself manifest in the chain of occurrences—the sudden downpour, the separation, the “accidental” availability of a house as a refuge from the rain, the further coincidence of its belonging to a person who had wished fervently to have Malolan in his house and so on.

The words Ezhai Edalan keezh magan ennaadu irangi mattru avarkku innarul surandu flashed in the hearts of kainkaryaparas: We have only heard of Valmiki’s tribute to Sri Rama for having blessed Guha Perumal with a bear hug with scant regard to questions of birth and status: but fortunate indeed were the Lord’s servitors who were treated to an endearing display of His soulabhyam on that stormy day. And fortunate indeed are we too, who are able to at least hear it second hand.

This Article is written by Sri Sadagopan Iyengar Swami, Coimbatore